سلام أقاي محسن ؤاىه ىاشتم وبم را اؤ ابتىا مرور مي كرىم به كا
منت شما رسيىم اميدوارم موفق باشيد.
بسم الله الرحمن الرحيم
1. فاصله بين مضاف و مضاف اليه در عربي وجود ندارد؛ چرا که المضاف و المضاف اليه کالکلمه الواحده. مثلا در فارسي مي گوييم همسر مهربان من و در عربي گفته مي شود زوجتي الحنون. البته در جايي که دو مضاف براي يک مضاف اليه داشته باشيم، چنين فاصله اي ممکن است، مانند قََََطع الله يد و رجل من قالها.
2. در بيان تعجب در عربي گفته مي شود ما اجمله و اجمل به، ولي در فارسي وزن خاصي براي اين مطلب در نظر گرفته نشده است. و مثلا گفته مي شود چه زيباست!
3. اين مورد تکلمه اي بر مورد اول است. در تتابع صفات در فارسي مضاف اليه در آخر مي آيد و در عربي پس از مضاف؛ مانند کتاب خوبِ وفادار من که در عربي مي شود کتابي الجيد الوفي.
4. در فارسي در بيان عدد اول صدگان بعد دهگان و بعد يکان مي آيد؛ مانند صد و بيست و يک. ولي در عربي اول صدگان بعد يگان و بعد دهگان مي آيد مانند مائ? و واحد و عشرون.
5. يکي از ويژگي هاي زبان عربي داشتن مونث مجازي است که هيج قاعده و قانون منضبطي ندارد. مانند تانيث شمس و تذکير قمر
6. عرب اول فعل را مي آورد و بعد فاعل را و در فارسي عکس است؛ روزي استاد محسن زاده مي گفتند که در فيلم عربي ديده ام که فرد فعل را گفته است و در آوردن فاعل مکث و تاخير مي کند و در يک مصاحبه يک فرد فارس زبان مي بينيم که فرد فاعل را گفته است و در آوردن فعلش ترديد مي کند و يا آن را فراموش مي کند!
7. در عربي در ندا مساله اي به نام شبه مضاف داريم که در حالت اعرابي آن نيز تاثير دارد، ولي در فارسي چنين چيزي نداريم. مثلا در عربي گفته مي شود يا صاعدا جبلا. تعريف شبه مضاف آن است که در لفظ مضاف نيست و در معنا مضاف است که اين در کيفيت ترجمه آن نيز مهم است.
8. در عربي اسم اشاره مي تواند مبين چند امر باشد؛ مثلا اين که مشاراليه جمع است يا مفرد و اين که حتي مخاطب در اين جمله مونث است يا مذکر و تعداد آن ها نيز مشخص شود. مانند ذلکن که پيداست اين واژه خطاب به جماعت زنان است و آن چه مورد اشاره است يک شي يا يک شخص غائب است.
9. براي اشاره به تنکير که خود اهدافي دارد (مثلا گاهي تنکير به جهت تحقير است) در عربي از تنوين استفاده مي شود و در فارسي معمولا از لفظ يک و گفته مي شود يک مرد آمد.
10. در عربي براي بيان حسرت از ترکيب يا حسر? استفاده مي شود که چنين اسلوبي در فارسي وجود ندارد و گفته نمي شود اي حسرت من.
محمد نيازي
