6. عرب اول فعل را مي آورد و بعد فاعل را و در فارسي عکس است؛ روزي استاد محسن زاده مي گفتند که در فيلم عربي ديده ام که فرد فعل را گفته است و در آوردن فاعل مکث و تاخير مي کند و در يک مصاحبه يک فرد فارس زبان مي بينيم که فرد فاعل را گفته است و در آوردن فعلش ترديد مي کند و يا آن را فراموش مي کند!

7. در عربي در ندا مساله اي به نام شبه مضاف داريم که در حالت اعرابي آن نيز تاثير دارد، ولي در فارسي چنين چيزي نداريم. مثلا در عربي گفته مي شود يا صاعدا جبلا. تعريف شبه مضاف آن است که در لفظ مضاف نيست و در معنا مضاف است که اين در کيفيت ترجمه آن نيز مهم است.

8. در عربي اسم اشاره مي تواند مبين چند امر باشد؛ مثلا اين که مشاراليه جمع است يا مفرد و اين که حتي مخاطب در اين جمله مونث است يا مذکر و تعداد آن ها نيز مشخص شود. مانند ذلکن که پيداست اين واژه خطاب به جماعت زنان است و آن چه مورد اشاره است يک شي يا يک شخص غائب است.

9. براي اشاره به تنکير که خود اهدافي دارد (مثلا گاهي تنکير به جهت تحقير است) در عربي از تنوين استفاده مي شود و در فارسي معمولا از لفظ يک و گفته مي شود يک مرد آمد.

10. در عربي براي بيان حسرت از ترکيب يا حسر? استفاده مي شود که چنين اسلوبي در فارسي وجود ندارد و گفته نمي شود اي حسرت من.

محمد نيازي