بنام آن‏که شب قدر را خلق کرد تا بار دیگر بر سر بندگانش دست ملاطفت بکشد

حقا که خدای مهربانی داریم. همه وسایل بندگی را برای ما مهیا کرده است. از تدوین برنامه عبودیت، اعلام برنامه توسط انبیاء و تعیین مجازات برای تخطی کنندگان.
در این میان، فرجه‏ای نیز برای آنان‏که دلشان با دوست است، اما گاه‏گاهی گناهی مرتکب شده‏اند مهیا کرده است! فرجه‏ای به نام توبه. به نام استغفار، به نام بازگشت به دامان دوست.

در استغار و توبه این ما نیستیم که خواهان بخشش دوست هستیم. بلکه فیضان بخشش خداوندی است که ما را به سوی خود می‏خواند.
جود می‏گوید که ای طالب بیا    /     جود محتاج گدایان چون گدا
این ما نیستیم که مشتاق او هستیم، بلکه اوست که مشتاق بازگشت ماست! اوست که چشم به راه توبه بندگان خود است. آن‏جا که به پیامبرش می‏فرماید: پیامبر! به بندگانم خبر بده که من بخشنده و مهربان هستم! فدای رحمت خدای خوبمان بشویم!
در دعای افتتاح که هر شب رمضان می‏خوانیم، می‏گوییم:

یا رَبِّ، اِنَّکَ تَدْعُونى‏ فَاُوَلّى‏ عَنْکَ، وَتَتَحَبَّبُ اِلَىَّ فَاَتَبَغَّضُ اِلَیْکَ، وَتَتَوَدَّدُ اِلَىَّ فَلا اَقْبَلُ مِنْکَ، کَاَنَّ لِىَ التَّطَوُّلَ عَلَیْکَ، فَلَمْ یَمْنَعْکَ ذلِکَ‏ مِنَ الرَّحْمَةِ لى‏ وَالْأِحْسانِ اِلَىَّ، وَالتَّفَضُّلِ عَلَىَّ بِجُودِکَ وَکَرَمِکَ