بسم الله الرحمن الرحيم

1. فاصله بين مضاف و مضاف اليه در عربي وجود ندارد؛ چرا که المضاف و المضاف اليه کالکلمه الواحده. مثلا در فارسي مي گوييم همسر مهربان من و در عربي گفته مي شود زوجتي الحنون. البته در جايي که دو مضاف براي يک مضاف اليه داشته باشيم، چنين فاصله اي ممکن است، مانند قََََطع الله يد و رجل من قالها.

2. در بيان تعجب در عربي گفته مي شود ما اجمله و اجمل به، ولي در فارسي وزن خاصي براي اين مطلب در نظر گرفته نشده است. و مثلا گفته مي شود چه زيباست!

3. اين مورد تکلمه اي بر مورد اول است. در تتابع صفات در فارسي مضاف اليه در آخر مي آيد و در عربي پس از مضاف؛ مانند کتاب خوبِ وفادار من که در عربي مي شود کتابي الجيد الوفي.

4. در فارسي در بيان عدد اول صدگان بعد دهگان و بعد يکان مي آيد؛ مانند صد و بيست و يک. ولي در عربي اول صدگان بعد يگان و بعد دهگان مي آيد مانند مائ? و واحد و عشرون.

5. يکي از ويژگي هاي زبان عربي داشتن مونث مجازي است که هيج قاعده و قانون منضبطي ندارد. مانند تانيث شمس و تذکير قمر